To wyroby artystyczne rdzennych mieszkańców Australii i wysp Pacyfiku Południowego, łącznie z Nową Gwineą i Nową Zelandią. Zachowało się niewiele z okresu prehistorycznego; szczególnym przykładem są rzeźby z Wyspy Wielkanocnej – ogromne stojące postacie, wyobrażające najprawdopodobniej przodków. W większości sztuka Oceanii uważana jest za „prymitywną”, gdyż rodzime kultury do niedawna nie posiadały metalu i posługiwały się narzędziami z kamienia, a do instrukcji używały kamyków i muszli. Ludy australijskie nie wykształciły architektury, ponieważ prowadziły głównie koczowniczy tryb życia. Prawie nieznana była ceramika. Sztuka Melanezji jest najbardziej oryginalna; związana jest z kultem przodków i duchów, łowcami głów i kanibalizmem. Charakteryzuje się wyolbrzymianiem postaci i występowaniem motywów erotycznych. Maski, używane w skomplikowanych wyspiarskich obrzędach, są kolorowe i niepokojące; wiele rzeźb ma „demoniczny” charakter. Dużą popularnością wśród kolekcjonerów cieszą się figurki przodków z Nowej Irlandii, zwane uli. Sztuka Melanezji inspirowała wielu zachodnich artystów – między innymi M. Ernsta, C. Brancusiego, A. Giacomettiego. Sztuka Polinezji jest bardziej dekoracyjna od melanezyjskiej; jej typowe elementy to wyroby z piór (Hawaje), zdobienie powierzchni wyrobów motywami spiralnymi (Maorysi z Nowej Zelandii), tatuaże. Sztuka Mikronezji zazwyczaj łączy skrajną prostotę funkcji z mistrzowskim wykończeniem formy; rzadko spotyka się dekoracje powierzchniowe.
